True Life In God (Ang Totoong Buhay Sa Diyos): November 2011

Thursday, November 10, 2011

Ika-33 Linggo sa Karaniwang Panahon, Taong A

–— –— –—

“Mga Tagapamahala sa mga Biyaya ng Diyos”

Lubos na bukas-palad ang Diyos sa Kanyang mga nilikha, lalo na sa ating mga tao. Pinuspos Niya tayo ng mga kaloob na materyal, pisikal, intelektwal, emosyonal, at espiritwal. Ang kaligayahan sa mga ipinagkaloob sa atin ng Panginoon ay nasa wastong paggamit natin sa Kanyang mga biyaya at pagpapahalaga sa ating mga pagkakataon.

Ang mga kaloob ng Diyos ay tulad ng mga binhing sagana sa mga potensyal. Nasa atin ang pagtuklas sa ganitong mga potensyal at gawing mabunga ang mga ito sa pamamagitan ng ating pagkamalikhain, katapatan sa pananagutan, at Kristiyanong pagmamahal. Sa wakas ng ating buhay, hihingin sa atin ang pagsusulit sa mga ipinagkaloob sa atin. Sa araw na iyon, mapalad kung maipakikita nating napagbunga nga natin ang mga gayong potensyal. Ialay natin ang Eukaristiyang ito bilang pasasalamat sa mga kaloob na ating tinanggap sa Panginoon at sa biyayang nagamit natin ang mga ito nang kalugud-lugod sa Kanya.

Ang Ebanghelyo ngayon, na kilala sa tawag na “Talinghaga tungkol sa mga Aliping Pinagkatiwalaan ng Salapi,” ay nagbibigay diin na kailangan ang pagiging masigasig at responsable. Ganito ang praktikal na paghahanda para sa “pagbabalik ng Panginoon” na pagsusulitan nating lahat.

Ang Mabuting Balita ng Panginoon ayon kay San Mateo (Mt 25:14-30). Papuri sa iyo, Panginoon!

Noong panahong iyon, sinabi ni Hesus sa kanyang mga alagad ang talinghagang ito:

“Ang paghahari ng Diyos ay maitutulad dito: May isang taong maglalakbay, kaya tinawag niya ang kanyang mga alipin at ipinagkatiwala sa kanila ang kanyang ari-arian. Binigyan niya ng salapi ang bawat isa ayon sa kanya-kanyang kakayahan: binigyan niya ang isa ng limanlibong piso, ang isa nama’y dalawanlibong piso, at ang isa pa’y sanlibong piso. Pagkatapos, siya’y umalis.

Humayo agad ang tumanggap ng P5,000 at ipinangalakal iyon. At nagtubo siya ng P5,000. Gayon din naman, ang tumanggap ng P2,000 ay nagtubo ng P2,000. Ngunit ang tumanggap ng P1,000 ay humukay sa lupa at itinago ang salapi ng kanyang panginoon.

Pagkaraan ng mahabang panahon, bumalik ang panginoon ng mga aliping iyon at pinapagsulit sila. Lumapit ang tumanggap ng P5,000. Wika niya: ‘Panginoon, heto po ang P5,000 na bigay ninyo sa akin. Heto pa po ang P5,000 na tinubo ko.’ Sinabi sa kanya ng panginoon, ‘Magaling! Tapat at mabuting alipin! Yamang naging tapat ka sa kaunting halaga, pamamahalain kita sa malaking halaga. Makihati ka sa aking kagalakan!’ Lumapit din ang tumanggap ng P2,000, at ang sabi, ‘Panginoon, heto po ang ibinigay ninyong P2,000. Heto naman po ang P2,000 tinubo ko.’ Sinabi ng kanyang panginoon, ‘Magaling! Tapat at mabuting alipin! Naging tapat ka sa kaunting halaga, kaya pamamahalain kita sa malaking halaga. Makihati ka sa aking kagalakan!’

At lumapit naman ang tumanggap ng P1,000. ‘Alam ko pong kayo’y mahigpit,’ aniya. ‘Gumagapas kayo sa hindi ninyo tinamnan, at nag-aani sa hindi ninyo hinasikan. Natakot po ako, kaya’t ibinaon ko sa lupa ang inyong salapi. Heto na po ang P1,000 ninyo.’ ‘Masama at tamad na alipin!’ tugon ng kanyang panginoon. ‘Alam mo palang gumagapas ako sa hindi ko tinamnan at nag-aani sa hindi ko hinasikan! Bakit hindi mo iyan inilagak sa bangko, di sana’y may nakuha akong tubo ngayon? Kunin ninyo sa kanya ang P1,000 at ibigay sa may P10,000. Sapagkat ang mayroon ay bibigyan pa, at mananagana; ngunit ang wala, kahit ang kakaunting nasa kanya ay kukunin pa. Itapon ninyo sa kadiliman sa labas ang aliping walang kabuluhan. Doo’y tatangis siya at magngangalit ang kanyang ngipin.’”

Ang Mabuting Balita ng Panginoon! Pinupuri ka namin, Panginoong Hesukristo!

Katesismo ng Iglesia Katolika (ccc)

#546. Nananawagan si Jesus na pumasok sa Kaharian sa paraan ng mga talinghaga, ang natatanging uri ng kanyang pagtuturo. Sa pamamagitan ng mga ito nag-aanyaya siya sa piging ng Kaharian subalit hinihingi rin upang matamo ang Kaharian, ang lubusang paglilingkod. Hindi sapat ang mga salita, kailangan ang mga gawa. Ang mga talinghaga ay mistulang salamin para sa tao: tinatanggap ba ang salita bilang lupang matigas o mabuting lupa? Ano ang ginagawa sa mga talentong tinanggap? Si Jesus at ang pag-iral ng Kaharian sa sanlibutan ay nakatago sa puso ng mga talinghaga. Kailangang pumasok sa Kaharian, maging alagad ni Cristo, upang makilala ang mga misterio ng Kaharian ng langit. Para sa mga nasa labas, ang pagtuturo ng mga talinghaga ay mahiwaga.

#1880. Ang isang samahan ay isang pagsasama ng mga taong magkasangkot sa isang paraang organiko, sa atas ng simulain ng kaisahan na humihikayat sa bawat isa sa mga iyon. Bilang pagtitipong bisible at espiritual, ang samahan ay nananatili sa panahon: tinitipon ang nakaraan at inihahanda naman ang haharapin. Sa pamamagitan niyon, ang bawat tao ay ginagawang “tagapagmana”, tumatanggap ng mga “talento” na nagpapayaman sa kanyang pagkatao na dapat pagyamanin. Sa katunayan, dapat ipaliwanag na ang bawat isa ay may tungkulin sa mga pamayanan na kinaaniban at dapat igalang ang mga maykapangyarihang mag-aalaga ng kabutihang-madla.

#1937. Ang ganitong mga pagkakaiba-iba ay nakalaan sa plano ng Dios, na nais niyang ang bawat isa ay tumanggap ng kanyang kailangan at iyong mga “talento” na partikular ay bahaginan ng mga biyaya ang mga nangangailangan. Sa mga pagkakaiba-iba, ang mga tao ay sumisigla at malimit ginaganyak ang mga persona na magpakita sa iba ng dakilang kalooban, magandang pakikitungo at pakikpag-ugnayan. Hinihikayat ang mga kultura upang magpa-unlad sa isa’t isa:

Hindi ibinibigay ang lahat ng kabanalan nang pantay-pantay sa bawat isa … marami ang mga pinagkakalooban ko sa iba’t ibang paraan, ito para dito, iyon para sa iba, sa isa pag-ibig, sa ikalawa katarungan … sa isa ay kababaang-loob, sa ikalawa, ang buhay na pananampalataya… Tungkol naman sa mga biyayang material ang mga biyaya na kailanga para sa buhay ng tao ay ipagkaloob ko nang lalong di pantay-pantay. Hindi ko niloob na ang bawat isa ay magkaroon ng lahat ng kailangan, upang ang mga tao ay sapilitan, na magkawanggawa sa iba… Niloob kong ang ilang ay mangailangan ng iba at maging tagapaglingkod ko sa pagbibigay sa mga biaya at mga pagpapala na dulot ko.

Mula sa “Ang Totoong Buhay Sa Diyos”

May0 5, 2001

…makinig ka! naging higit na mahalaga ba kailanman ang araw sa kanyang karilagan o ang kaningningan ng buwan kaysa Aking Pag-ibig para sa iyo? nang dahil sa Ngalan Ko at nang dahil sa Pag-ibig Ko para sa iyo, ipinahayag Ko ang Aking Sarili sa inyong lahat; dinalaw kita sa iyong silid sa pamamagitan ng Aking Kabanal-banalang Presensya; kung minsa’y dumarating Ako bilang isang mabangong mira, sa ibang pagkakataon nama’y umiikot-ikot Ako bilang usok ng insenso, pinababango ko at ang iyong silid; hindi ba’t lumitaw din Ako bilang isang sinag ng liwanag sa iyong puso? ang Aking maluwalhating Presensya ay nasa lahat ng dako; pinupuno Ko ng Aking Pag-ibig ang daigdig, at ilang ulit Ko nang iniwan ang Aking Trono, upang yumuko sa iyo, palihim na umiihip ng halik sa iyo? halina, kayong lahat na naghahangad ng disiplina, halina at pag-aralan ninyong ipagbuniy Ako di lamang sa pamamagitan ng mga salita, kundi sa pamamagitan din ng mabubuting gawa nang dahil sa pag-ibig; hayaang magpahayag ang iyong dila ng ukol sa Akin, sa Aking Kabanalan, sa Kanya na Siyang Simula at Katapusan, sa Kanya na iyong naging ama, sa Kanya na Siyang nagpaganda sa iyo at ginawa kang isang katedral; huwag mong ipagkait sa Akin ang kaligayahang ito;

magiliw kitang pinahintulutang lumago sa Aking Tahanan; kaya’t magkintal ka ng kaligayahan at kagalakan sa Akin sa pamamagitan ng pagdarasal ng ‘Ama Namin’ sa pamamaraang itinuro ng Aking Ama sa Aking anak; huwag kang tumulad sa mga bungong nag-kalat sa pangitain ni Ezekiel, kundi’y mapuno ka ng kaluwalhatian ng Aking Espiritu Santo na ipinagkaloob Ko sa Aking mga alagad at lumago kang ginagamit ito at hindi naglalaho dahil sa hindi paggamit nito, kailanma’y hindi tumitigil sa pagtawag sa Ngalan Kou pang muling buhayin ang iyong katapatan at upang ikintal sa iyo ang Aking nakapagpapasiglang sustansya;

narinig mo na ba ang talinghaga tungkol sa mga aliping pinagkatiwalaan ng salapi?^{^[1]} hindi ba ninyo nahalata kung paanong tinatawag kayong lahat ng Aking Tahanan^{^[2]} upang payamanin ang Kanyang Tahanan? hindi ba ninyo nababatid na ito ay panahon ng pagsusulit at pagpapatunay ng inyong katapatan?

pinagkakalooban Ko kayong lahat ng mga grasyang nagpapabanal sa mga pinabanal na mga panahong ito; kapwa nakatanggap ang mga dukha’t mayayaman; walang sinuman Akong pinagkaitan; subali’t ngayo’y tinatawag kayo ng May-ari ng Tahanan upang mapatunayan ang inyong katapatan sa Kanya, upang masabi Niya sa inyong: “magaling, tapat at mabuting kaluluwa, yamang naging tapat ka sa kaunting halaga, pamamahalain ka sa malaking halaga; makihati ka sa Kagalakan ng iyong Amo!”

huwag mong bibiguin ang iyong Amo upang mapilitan Siyang sabihin sa iyong: “anong ginawa mo para sa Akin? wala Akong nakitang anumang mabuting ginawa mo;” magiging mabuti ka rin kung magsisisi kang tunay at bubuksan mo ang iyong puso sa Akin nang mabuhusan kita ng nakapagpapagaling na pamahid; huwag mong putulin ang pakikipag-ugnayan mo sa Akin, pahintulutan mo Akong punuin ng Aking Presensya ang iyong isip nang mapasaiyo ang Aking Pamana; puspusin mo Ako ng kaligayahan upang lumaki kang matangkad at matibay na tulad ng toreng garing;

samakatuwid, huwag kang magugulat kapag sinabi Kong: “papanaog Ako sa lambak upang tignan kung ang Aking mga ubas ay namumunga at kung ang kanilang mga bunga ay namumukadkad;” bakit ang ilan sa inyo ay natatakot sa Aking pagtatanong? Hindi kaya ikaw, marahil, makaharing Tahanan Ko ay naghahabol sa hangin?^{^[3]} dahil kung gayun nga’y magiging hangin ka nga; Ako ay tapat sa kadakilaan ng Aking Awa at sa pagliligtas sa iyo mula sa iyong nakapapasong pagtatakwil, Aking anak,^{^[4]} isinugo Ko na at patuloy Kong isinusugo nang walang-humpay ang Espiritu Santo upang pabanalin ka, pinagkakaisa ka sa Akin; …

Panalangin sa Panahon ng Pagdadalisay

Amang Mahabagin, huwag Mo sanang hagupitin ng Iyong poot ang salinlahing ito, upang hindi sila malipol nang lubusan;

Huwag Mo sanang hagupitin ng pagkabahala’t dalamhati ang Iyong kawan, dahil ang tubig ay matutuyo at ang kalikasa’y malalanta; ang lahat ay mamamatay nang dahil sa Iyong poot at walang maiiwang bakas sa kanilang paglisan;

Pagniningasin ang daigdig ng init ng Iyong Hininga, ginagawa itong walang-halaga! Makikita ang isang bituing lilitaw mula sa guhit-tagpuan; Mawawasak ang gabi at mahuhulog ang abong tila niyebe sa taglamig, tinatabunan ang Iyong sambayanan upang matulad sa mga multo;

Kaawaan Mo kami, O Diyos, at huwag Mo kaming husgahan nang marahas; Alalahanin Mo ang mga pusong nagagalak sa Iyo at Ikaw sa kanila!

Alalahanin Mo ang mga tapat sa Iyo at huwag Mong pahihintulutang bumagsak nang may kalakasan ang Iyong Kamay sa amin,

Subalit, sa halip, nang dahil sa Iyong Awa’y iangat Mo kami at ilagay Mo ang Iyong mga tuntunin sa bawat puso. Amen

(28 Nobyembre 2009)

Ref.: Katesismo ng Iglesia Katolika • “True Life In God” by Vassula Ryden, translated by True Life In God – Philippines; website - www.tlig.org • Patnubay sa Misa, 13Nobyembre 2011, Ika-33 Linggo sa Karaniwang Panahon, Taong A.

Pagpapahalaga sa mga Kaloob ng Diyos

Lahat ng kaloob ng Diyos ay maganda at mahalaga. Napakarami ng mga ito’t higit sa kaya nating bilangin, sapagkat totoong bukas-palad ang Diyos sa labis-labis Niyang pagbibigay-biyaya sa atin.

Sa ganang atin, una nating tungkulin ang kilalanin natin ang mga ito. Pagtatakwil o pagkukubli natin sa mga ito ay hindi kababaangloob, kundi moral na pagkabulag.

Sa kabilang dako, sa sandaling mamalayan natin ang mga kaloob sa atin ng Panginoon, di natin ito dapat ipagmalaki, na para bang ito’y dahil sa ating sarili, at di rin dapat nating ipagpalagay na ang mga ito’y “utang” sa atin ng Diyos. Ang wastong saloobin sa mga biyaya ng Panginoon ay tulad ng kay Maria, na makikita nating magandang ipinahahayag sa pambungad ng kanyang “Awit ng Pagpupuri”: tapat at taos-pusong pagpapahalaga’t pasasalamat sa ganitong mga biyaya bilang tanda ng pag-ibig ng Diyos sa atin. (Sangguniin Lu 1:46-49.)

Ngunit bukod sa pagkilalang ang mga ito’y buhat sa Panginoon, dapat din nating gamitin ang mga biyayang ito alinsunod sa Kanyang kalooban – anupa’t nang buong husay. Tatanungin tayo ng Diyos – na tunay na bukas-palad at nagtitiwala – kung paano natin ginamit ang Kanyang mga biyaya.

Ang ipagsusulit natin ay hindi ano mang malaking halaga ng salaping ipinaubaya Niya sa ating kasipagan. Di lamang kung paano natin ginamit ang ating mga biyayang pisikal, intelektwal, at espiritwal, gayundin ang marami nating pagkakataong gumawa ng kabutihan sa ating kapwa. Ang pinakamahalaga nating ipagsusulit ay ang ating sarili, na siyang pangunahin at pinakamahalagang kaloob ng Diyos sa atin. Ibig sabihi’y pananagutan natin di lamang kung ano ang ginawa natin sa iba, kundi kung ano ang ginawa natin sa ating sarili.

Ipinunla ng Diyos sa bawat isa sa atin ang potensyal nating maging isang santo, isang buhay na halimbawa at kasangkapan ng Kanyang mapagligtas at nakapagpapabanal na pagmamahal. Ang mahalagang katanungan ay lagi nang, “Nagsikap ba tayong magpakabanal?” Isang positibong sagot lamang ang ikatatanggap natin sa paanyayang, “Makihati ka sa aking kagalakan!” (Mt 25:21).

Ref.: p.4, Patnubay sa Misa, 13 Nobyembre 2011, Ika-33 Linggo sa Karaniwang Panahon, Taong A.

[1] Mateo 25:14-30.

[2] Kasabay kong narinig: “hindi ba ninyo nahalata kung paanong tinawag kayong lahat ng May-ari o Amo ng Tahanan…”

[3] Naunawaan kong ang ibig sabihin ng “hangin” ay “karangyaan”.

[4] Nakikipag-usap si Jesus sa lahat.

33rd Sunday in Ordinary Time, Year A

–— –— –—

“Stewards of God-given Talents”

God is ever so generous with each of His creatures, and especially with us, human beings. He has lavished on us material, physical, intellectual, affective, and spiritual gifts. The secret to be happy with what the Lord has given us is to make the most of His gifts and opportunities.

God’s gifts are like seeds laden with potentials. It is for us to discover these potentials and make them bear fruit by using them with creativity, a sense of responsibility, and Christian love. At the end of our life we will be asked to account for the way we used such gifts. On that day, blessed shall we be if we will be able to show that all those potentials have become a wonderful reality. Let us offer this Eucharist in thanksgiving for the gifts we have received from the Lord and for the grace to use them in ways that please Him.

Today’s Gospel passage is known as “The Parable of the Talents” and emphasizes the need for enterprise and a sense of responsibility. This is the practical way of preparing for the “return of the Master” to whom all will have to render an account.

A proclamation from the holy Gospel according to St. Matthew (Mt 25:14-30). Glory to you O Lord.

Jesus told his disciples this parable: “A man going on a journey called in his servants and entrusted his possessions to them. To one he gave five talents; to another, two; to a third, one – to each according to his ability. Then he went away.

Immediately, the one who received five talents went and traded with them, and made another five. Likewise, the one who received two made another two. But the man who received one went off and dug a hole in the ground and buried his master’s money.

After a long time the master of those servants came back and settled accounts with them. The one who had received five talents came forward bringing the additional five. He said, ‘Master, you gave me five talents. See, I have made five more.’ His master said to him, ‘Well done, my good and faithful servant. Since you were faithful in small matters, I will give you great responsibilities. Come, share your master’s joy.’

Then the one who had received two talents also came forward and said, ‘Master, you gave me two talents. See, I have made two more.’ His master said to him, ‘Well done, my good and faithful servant. Since you were faithful in small matters, I will give you great responsibilities. Come, share your master’s joy.’

Then the one who had received the one talent came forward and said, ‘Master, I knew you were a demanding person, harvesting where you did not plant and gathering where you did not scatter. So out of fear, I went off and buried your talent in the ground. Here it is back.’ His master said to him in reply, ‘You wicked, lazy servant! So you knew that I harvest where I did not plant and gather where I did not scatter? Should you not then have put my money in the bank so that I could have got it back with interest on my return? Now then! Take the talent from him and give it to the one with ten. For to everyone who has, more will be given and he will grow rich; but from the one who has not, even what he has will be taken away. And throw this useless servant into the darkness outside, where there will be wailing and grinding of teeth.’”

The Gospel of the Lord. Praise to you Lord Jesus Christ.

Catechism of the Catholic Church (ccc)

#546. Jesus’ invitation to enter his kingdom comes in the form of parables, a characteristic feature of his teaching. Through his parables he invites people to the feast of the kingdom, but he also asks for a radical choice: to gain the kingdom, one must give everything. Words are not enough, deeds are required. The parables are like mirrors for man: will he be hard soil or good earth for the word? What use has he made of the talents he has received? Jesus and the presence of the kingdom in this world are secretly at the heart of the parables. One must enter the kingdom, that is, become a disciple of Christ, in order to “know the secrets of the kingdom of heaven”. For those who stay “outside”, everything remains enigmatic.

#1880. A society is a group of persons bound together organically by a principle of unity that goes beyond each one of them. As an assembly that is at once visible and spiritual, a society endures through time: it gathers up the past and prepares for the future. By means of society, each man is established as an “heir” and receives certain “talents” that enrich his identity and whose fruits he must develop. He rightly owes loyalty to the communities of which he is part and respect to those in authority who have charge of the common good.

#1937 These differences belong to God’s plan, who wills that each receive what he needs from others, and that those endowed with particular “talents” share the benefits with those who need them. These differences encourage and often oblige persons to practice generosity, kindness, and sharing of goods; they foster the mutual enrichment of cultures:

I distribute the virtues quite diversely; I do not give all of them to each person, but some to one, some to others. …I shall give principally charity to one; justice to another; humility to this one, a living faith to that one. …And so I have given many gifts and graces, both spiritual and temporal, with such diversity that I have not given everything to one single person, so that you may be constrained to practice charity towards one another. . . . I have willed that one should need another and that all should be my ministers in distributing the graces and gifts they have received from me.

True Life In God Messages

May 5, 2001

…listen! have the rays of the sun in its glory or the glow of the moon ever overshadowed My Love I have for you? for the sake of My Name and for the sake of the Love I have for you, I have shown Myself to all of you; into your room I have come to visit you with My Divine Presence; sometimes I have come as a fragrance of myrrh, at other times I swirled as the smoke of incense, perfuming you and your room; have I not appeared as a ray of light in your heart as well? My glorious Presence is everywhere; I fill the earth with My Love, and how many times have I not left My Throne, stooping over you, blowing secret kisses on you? come, all you who yearn discipline, come and learn how to acclaim Me not only by words, but by good acts of love; let your tongue speak of Me, of My Divinity, of He who is First and Last, of He who fathered you, of He who embellished you and turned you into a cathedral; deprive Me not of this joy;

I have graciously allowed you to grow in My House; so instil some joy and gladness into Me by saying the 'Our Father' in the manner My Father taught it to My daughter; do not be as the scattered bones of Ezekiel's vision, but be filled with the glory of My Holy Spirit that I had conferred to My disciples and grow in use while you fade out with misuse, never ceasing to call on My Name to revive your fidelity and instil in you My vivifying substance;

have you ever heard the parable of the talents?^{^[1]} have you not noticed how My House ^{^[2]} is summoning all of you to enrich His House? have you not noticed that this is a time of reckoning and proving your fidelity?

I have been conferring to all of you sanctifying graces during these anointed years; the poor have received as well as the rich; I have not deprived anyone; but the Master of the House now asks you to come forward to prove your faithfulness to Him so that He may tell you: "well done, good and faithful soul, you have shown you can be faithful in small things, then I will trust you with greater; come and join in your Master's happiness!"

do not disappoint your Master and oblige Him to tell you: "what have you done for Me? I have not seen any good works from you;" virtuous you can become too if you truly repent and open your heart to Me so that I pour healing ointment in you; do not be cut off from Me, allow Me to fill your mind with My Presence and My Heritage will be yours; overwhelm Me with joy and grow tall and strong like an ivory tower;

therefore, do not be surprised when I said: "I will descend in the valley to see if My vines are budding and if their blossoms are opening;" why are some of you dismayed at My inquiries? are you, perhaps, royal House of Mine, pursuing the wind?^{^[3]} for if you are, wind you will become; I am true to the greatness of My Mercy and to deliver you from your scorching apostasy, My child,^{^[4]} I have, and am still sending you unceasingly the Holy Spirit who deifies you, uniting you to Me;…

Making the Most of God’s Gifts

All of God’s gifts are beautiful and pre-cious. They are so many, far beyond our counting, for God is always immensely generous in lavishing His blessings upon us.

For our part, our first duty is to become aware of them. Denying God’s gifts or hiding them is not humility, but a very impoverishing form of moral blindness.

On the other hand, once we become aware of the gifts we have received from the Lord, we should not boast about them, as if they were our doing, nor should we take them for granted as something that God “owed us.” The proper attitude toward the favors of the Lord is that of Mary’s, as we see it splendidly expressed in the opening of her Magnificat: it is honest and grateful appreciation of these gifts as signs of God’s love for us. (See Lk 1:46-49.)

But, in addition to acknowledging them as coming from the Lord, we also have to utilize these gifts according to His will, i.e., with wisdom and creativity. God – who is ever so generous and trusting – will ask us to account for the way in which we have used His gifts.

What we shall have to account for is not any big sum of money entrusted to our enterprise. It is not only and simply the way we used our physical, intellectual, aesthetic, spiritual faculties, and the numberless opportunities to do good to others offered us by the Lord. The most important item of our accountability will be our very “self,” God’s basic and most precious gift to us. This means that, in addition to having to account for what we did to others, we shall be specially accountable for what we did with ourselves.

God has implanted in each of us the potential to become a saint, to be a living example and an instrument of His saving and sanctifying love. The decisive question will always be, “Did we do our best to become one? . . .” Only a positive answer will entitle us to hear the invitation, “Come, share your Master’s joy!” (Mt 25:21)

Ref.: p.4, Euchalette, 13 November 2011, 33rd Sunday in Ordinary Time, Yr A.

[1] Mt. 25:14-30

[2] At the same time I heard as well: "have you not noticed how the Master of the House ..."

[3] I understood that "wind" stood for "vanity".

[4] Jesus speaks to everyone.

Ika-32 Linggo sa Karaniwang Panahon, Taong A

–— –— –—

“Pinagpala ang mga Handa sa Pagsalubong sa Panginoon!”

Habang patuloy nating ginugunita ang ating mga yumao sa buwang ito ng Nobyembre, buong pagmamahal at pagdarasal natin silang idinudulog sa habag ng Panginoon. Gayundin, huwag din sana nating limutin na sa oras na tanging ang Panginoon lamang ang nakaaalam, makakatagpo rin natin nang harapan ang Panginoon para ipagsulit natin kung paano tayong nagmahal. Iyon ang pinakamahalagang saglit sa ating buhay sapagkat nakasalalay roon ang ating kasakaligayahan o kalungkutan magpakailanman. Marapat tandaan natin itong mabuti at paghandaan ang gayong napakahalagang pakikipagtagpo sa Panginoon.

Sa Eukaristiya natin ngayon, hilingin natin ang biyayang maging laging handa sa pagsalubong sa Kanya nang may mga maalab na sulo ng buhay ng tapat na paglilingkod sa Kanya. Saka Niya tayo aanyayahang tumuloy na kasama Niya sa piging ng buhay na walang hanggan.

Sa ating Ebanghelyo ngayon ay malimit na pinaalalahanan ni Hesus ang kanyang mga disipulong maging handang magsulit sa kanilang mga buhay. Binibigyang diin ang kanyang pagpapahalaga sa kahandaan sa sipi ngayong kilala sa tawag na “Parabula ng Sampung Dalaga.”

Ang Mabuting Balita ng Panginoon ayon kay San Mateo (Mt 25:1-13). Papuri sa iyo, Panginoon!

Noong panahong iyon, sinabi ni Hesus sa kanyang mga alagad ang talinghagang ito: “Dito maitutulad ang pagpasok sa kaharian ng Diyos: may sampung dalagang lumabas upang sumalubong sa lalaking ikakasal. Bawat isa’y may dalang ilawan. Ang lima sa kanila’y hangal at ang lima’y matalino. Ang mga hangal ay nagdala ng kanilang mga ilawan ngunit hindi nagbaon ng langis. Subalit ang matatalino’y nagdala ng langis bukod pa sa nasa kanilang ilawan.

Nabalam ng dating ang lalaking ikakasal, kaya’t inantok silang lahat at nakatulog. Ngunit nang hatinggabi na’y may sumigaw: ‘Narito na ang lalaking ikakasal! Salubungin ninyo!’ Agad nagbangon ang sampung dalaga at inayos ang kanilang ilawan. Sinabi ng mga hangal sa matatalino, ‘Bigyan naman ninyo kami ng kaunting langis. Aandap-andap na ang aming mga ilawan, e.’ ‘Baka hindi magkasiya ito sa ating lahat,’ tugon ng matatalino. ‘Mabuti pa’y pumunta muna kayo sa nagtitinda at bumili ng para sa inyo.’

Kaya’t lumakad ang limang hangal na dalaga. Samantalang bumibili sila, dumating ang lalaking ikakasal. Ang limang nakahanda ay kasama niyang pumasok sa kasalan, at ipininid ang pinto. Pagkatapos, dumating naman ang limang hangal na dalaga. ‘Panginoon, papasukin po ninyo kami!’ sigaw nila. Ngunit tumugon siya, ‘Sinasabi ko sa inyo: hindi ko kayo nakikilala.’

Kaya magbantay kayo, sapagkat hindi ninyo alam ang araw ni ang oras.”

Ang Mabuting Balita ng Panginoon! Pinupuri ka namin, Panginoong Hesukristo!

Katesismo ng Iglesia Katolika (ccc)

#672. Bago siya umakyat sa langit, pinagtibay ni Cristo na di pa panahon (upang itatag ang maluwalhating kahariang Mesianiko na hinahangad ng Israel na ayon sa mga propeta ay aakitin ang lahat ng tao sa larangan ng katuwiran, pag-ibig at kapayapaan. Ang kasalukuyang panahon, ayon sa Panginoon, ay ang panahon ng Espiritu at ang pagsasaksi, subalit panahon ay di ng kalumbayan at pagsubok sa masama na kinasasangkutan ng Iglesia at pinasisimulan ng mga labanan sa mga huling araw. Panahon ng paghihintay at ng pagtatanod.

#2849. Ang ganitong pakikihamok at ang ganitong tagumpay ay maaaring mangyari sa pamamagitan ng pagdarasal. Sa panalangin ay naigupo ni Jesus ang manunukso, maging sa simula ng kanyang hayag na misyon at sa huling pakikibaka sa kanyang pagpapasakit. Sa panalanging ito sa ating Amang nasa langit, tayo ay iniuugnay ni Jesus sa kanyang pakikihamok at pagpapakasakit. Hinihimok niya tayo upang maging mapagbantay sa ating mga puso na kaagapay ng kanyang puso. Ang pagbabantay ay “ang pangangalaga ng puso”, at ipinanalangin ni Jesus sa kanyang Ama: “Pangalagaan mo sila sa iyong pangalan”. Palagian tayong pinupukaw ng Espiritu Santo upang magbantay. Sa kahuli-hulihan, ang panalanging ito ay nagkakaroon ng maladulang kahulugan na may kaugnayan sa pinakahuling tukso sa ating makalupang pakikihamok: hinihiling nito ang pananagumpay hanggang wakas. “Ako ay darating na parang isang magnanakaw! Mapalad siyang nananatiling gising”.

#2742. “Laging manalangin… sa lahat ng sandali at para sa lahat ng bagay ay magpasalamat sa ngalan ng Panginoong Jesus sa Amang Dios”. At dagdag pa ni San Pablo, “Manalangin sa lahat ng sandali sa Espiritu, lahat ng kahilingan at panalangin. Sa layuning ito ay maging handa na may pagtitiyaga at ipagdasal ng lahat ng mga banal”. Sapagkat “ang iniuutos sa atin ay hindi ang walang tigil na paggawa o pagbabantay o pag-aayuno kundi na tayo ay manalangin ng walang humpay”. Tanging sa pag-ibig lamang magbubuhat ang ganitong walang pagod na kasidhian. Laban sa ating katawan at kamang-mangan, ang pakikibaka ng panalangin ay ang kapakumbabaan, pananalig at walang humpay na pag-ibig. Ang pag-ibig na ito ay nagpapakilala sa ating puso ng tatlong katotohanang nagbibigay liwanag at buhay sa panalangin.

Mula sa “Ang Totoong Buhay Sa Diyos”

Dapat Maging Gising At Manalangin Nang Walang Humpay

Enero 19, 1990

Sumaiyo ang Kapayapaan.

Pagnilayan mo ang misteryo ng Aking Presensia. O Vassula, napakaraming mga tukso sa mundo kaya’t hindi maaaring matulog ang mga kaluluwa kahit na isang saglit, dapat silang maging gising at manalangin nang walang-humpay. Ang mga tuksong ito ay nagmumula sa halos wala, ang mga patibong na ginagamit ni Satanas ay labis na mapanlinlang, kaya’t ang kanilang mga kaluluwa ay biglang nahuhulog nang halos walang kamalay-malay na sila ay bumagsak na! Subali’t kung ang mga kaluluwa ay nakinig lamang sa Akin, at sila ay magdarasal nang higit na madalas, at dadamhin nila ang Aking Presensia nang higit na madalas, nakikipag-usap sa Akin bilang kanilang Kasama, o magdarasal sa Akin bilang kanilang Ama, ay higit sana nilang mamamalayan ang mga patibong na ito. Pinalalayo ang diyablo ng tuluy-tuloy na panalangin at higit na pinalalapit ang kanilang mga kaluluwa sa Akin.

Halina, purihin mo Ako nang madalas, anak, niluluwalhati Ako nito at ito’y ikinagagalak Ko rin. Bigkasin mo ang mga sumusunod na salita:

Luwalhati sa Diyos na Kataas-taasan

Purihin ang Ngalan Niya,

sa pamamagitan lamang ng mga salitang ito, Ako’y naluluwalhati na. Pagkatapos ay bigkasin mo ang mga ito:

Jesús ko, Ikaw na nagmagandang-loob sa akin,

Pinupuri kita.

Halina, pinagagalak Ako ng mga katagang ito. Tayo, natin?

Opo, Panginoon.

Tayo, natin?

Opo, Banal na Ina.

Ikaw ang Aking bulaklak.

Panalangin sa Panahon ng Pagdadalisay

Amang Mahabagin, huwag Mo sanang hagupitin ng Iyong poot ang salinlahing ito, upang hindi sila malipol nang lubusan;

Kaawaan Mo kami, O Diyos, at huwag Mo kaming husgahan nang marahas; Alalahanin Mo ang mga pusong nagagalak sa Iyo at Ikaw sa kanila!

Alalahanin Mo ang mga tapat sa Iyo at huwag Mong pahihintulutang bumagsak nang may kalakasan ang Iyong Kamay sa amin,

Subalit, sa halip, nang dahil sa Iyong Awa’y iangat Mo kami at ilagay Mo ang Iyong mga tuntunin sa bawat puso. Amen

(28 Nobyembre 2009)

Ref.: Katesismo ng Iglesia Katolika • “True Life In God” by Vassula Ryden, translated by True Life In God – Philippines; website - www.tlig.org • Patnubay sa Misa, 06 Nobyembre 2011, Ika-32 Linggo sa Karaniwang Panahon, Taong A.

Mga Hangal at mga Taong Matalino

Di natin kayang mga Katoliko ang magliwaliw sa ating buhay na tulad ng mga walang matatayog na mithiin o walang pananampalataya. Di tayo dapat tumulad sa mga nagpapakalunod sa kanilang mga pang-araw-araw na gawain, na para bang trabaho, pakinabang, at kasiyahan lamang ang pinakamahalaga sa buhay.

Tayong mga Katoliko ay dapat na maging “mga taong umaasa” – mga taong may mahalagang pinananabikan: ang pakikipagtagpo kay Hesukristo, na ating Panginoon at Tagapagligtas. Nangako siya: “Kapag naroroon na ako at naipaghanda ko na kayo ng matitirhan, babalik ako at isasama ko kayo sa kinaroroonan ko” (Jn 14:3). Binalaan din niya ang kanyang mga disipulo at tayo na siya’y darating sa oras na di natin inaasahan. (Sangguniin Mt 24:43 at 25:13.) Kaya nga, dapat tayong maging handa, sa maligayang paghihintay.

Ang mga Judio man ay dapat na naging “mga taong umaasa” rin. Kung ilang siglo nilang pinanabikan ang pagdating ng Mesiyas. Ngunit nang sa wakas, siya’y dumating, iilan lamang ang handang tumanggap sa kanya. Marami ang umasal na tulad ng mga dalagang hangal sa Ebanghelyo ngayon.

Kaya, nakaligtaan ng mga Taong Hinirang ang pinakadakila nilang pagkakataon sa kasaysayan – ang tipanan nila ng pinakahihintay nilang Mesiyas. Nagkulang sa langis ng karunungan ang kanilang mga ilawan. Iba ang kanilang mga ikinilos sa kanilang pananampalataya at pag-asa.

Ito ang dalawang katangiang dapat na pahalagahan nating lahat. Ang paghihintay natin sa Panginoon ay dapat na maging buong pananabik, matalino, mabunga, at udyok ng matibay na pananampalataya, at tinatampukan ng maraming mabubuting gawa. Habang tila naaantala ang kanyang pagdating, lalo tayong dapat magsikap na maging karapat-dapat sa kanya, sa pamamagitan ng pagiging “mga anak ng liwanag,” at patuloy sa paggawa ng mabuti.

Kung gayon ang ating disposisyon, di natin mamasamaing maghintay, gaya ng di natin pag-alintanang iwan ang lahat sa pagsama natin kay Hesus sa kanyang pagdating. Ang “paghihintay” at ang “pagsama” ay kapwa mahalagang yugtong naghahanda sa atin para sa yugtong pangwakas: pagiging kaisa Niya magpakailanman sa piging pangkasalang walang hanggan sa langit.

Ref.: p.4, Patnubay sa Misa, 06 Nobyembre 2011, Ika-32 Linggo sa Karaniwang Panahon, Taong A.

32nd Sunday in Ordinary Time, Year A

–— –— –—

“Blessed are those who are ready to welcome the Lord!”

As we proceed in the month of November, we continue remembering our departed brothers and sisters. We commend them all to the Lord’s mercy with prayerful love. At the same time let us not forget that we, too, on a day that is known to the Lord alone, will meet the Lord face to face and account for the way we have loved. That will be the most important moment in our existence because our eternal happiness or unhappiness will depend on it. It is wise to keep this in mind and to prepare for that all-important encounter with the Lord.

In this Eucharistic Sacrifice let us ask for the grace to be always alert and prepared to welcome Him with the lighted torches of a life spent in faithful service to Him. Then He will invite us to walk with Him into the feast of eternal life.

In today’s Gospel, many times Jesus exhorted his disciples to be ready to render an account of their lives. His insistence on constant vigilance and preparedness is dramatized in today’s passage which is known as the “Parable of the Ten Virgins.”

A proclamation from the holy Gospel according to St. Matthew (Mt 25:1-13). Glory to you O Lord.

Jesus told his disciples this parable: “The kingdom of heaven will be like ten virgins who took their lamps and went out to meet the bridegroom. Five of them were foolish and five were wise. The foolish ones, when taking their lamps, brought no oil with them, but the wise brought flasks of oil with their lamps. Since the bridegroom was long delayed, they all became drowsy and fell asleep. At midnight, there was a cry, ‘Behold, the bridegroom! Come out to meet him!’ Then all those virgins got up and trimmed their lamps. The foolish ones said to the wise, ‘Give us some of your oil, for our lamps are going out.’ But the wise ones replied, ‘No, for there may not be enough for us and you. Go instead to the merchants and buy some for yourselves.’ While they went off to buy it, the bridegroom came and those who were ready went into the wedding feast with him. Then the door was locked. Afterwards the other virgins came and said, ‘Lord, Lord, open the door for us!’ But he said in reply, ‘Amen, I say to you, I do not know you.’

Therefore, stay awake, for you know neither the day nor the hour.”

The Gospel of the Lord. Praise to you Lord Jesus Christ.

Catechism of the Catholic Church (ccc)

#672. Before his Ascension Christ affirmed that the hour had not yet come for the glorious establishment of the messianic kingdom awaited by Israel which, according to the prophets, was to bring all men the definitive order of justice, love and peace. According to the Lord, the present time is the time of the Spirit and of witness, but also a time still marked by “distress” and the trial of evil which does not spare the Church and ushers in the struggles of the last days. It is a time of waiting and watching.

#2849. Such a battle and such a victory become possible only through prayer. It is by his prayer that Jesus vanquishes the tempter, both at the outset of his public mission and in the ultimate struggle of his agony. In this petition to our heavenly Father, Christ unites us to his battle and his agony. He urges us to vigilance of the heart in communion with his own. Vigilance is “custody of the heart,” and Jesus prayed for us to the Father: "Keep them in your name." The Holy Spirit constantly seeks to awaken us to keep watch. Finally, this petition takes on all its dramatic meaning in relation to the last temptation of our earthly battle; it asks for final perseverance. “Lo, I am coming like a thief! Blessed is he who is awake.”

#2742. “Pray constantly… always and for everything giving thanks in the name of our Lord Jesus Christ to God the Father.” St. Paul adds, “Pray at all times in the Spirit, with all prayer and supplication. To that end keep alert with all perseverance making supplication for all the saints." For “we have not been commanded to work, to keep watch and to fast constantly, but it has been laid down that we are to pray without ceasing." This tireless fervor can come only from love. Against our dullness and laziness, the battle of prayer is that of humble, trusting, and persevering love. This love opens our hearts to three enlightening and life-giving facts of faith about prayer.

True Life In God Messages

Be In A Constant Prayer And Awake

January 19, 1990

peace be with you;

meditate upon the mystery of My Presence; O Vassula, there are so many temptations in the world that souls cannot afford to be one second asleep; they should be in constant prayer and awake; these temptations arise from almost nothing; the traps that Satan puts are so cunningly disguised that souls fall instantly inside them, completely unaware they have even fallen! but if souls only listened to Me and would pray more often and feel My Presence more often, talking to Me as their companion, or praying to Me as their Father, then they would be more aware of these traps; incessant prayers keeps the devil far and their soul closer to Me;

come, praise Me daughter now and then, it glorifies Me and it pleases Me too, say these words:

Glory be to God the Highest,

Blessed be His Name;

just these words and I am glorified; then say this:

My Jesus, You who favoured me,

I bless you;

come, these lines please Me; we, us?

Yes, Lord.

we, us?

Yes, Holy Mother;

you are My flower;

Prayer in Time of Purification

Tender Father, lash not Your wrath on this generation, lest they perish altogether;

Lash not on Your flock distress and anguish,

for the waters will run dry and nature will wither;

all will succumb at Your wrath leaving no trace behind them;

The heat of Your Breath will put aflame the earth turning it into a waste!

From the horizon a star will be seen;

The night will be ravaged and ashes will fall as snow in winter, covering Your people like ghosts;

Take Mercy on us, God, and do not assess us harshly;

Remember the hearts that rejoice in You and You in them!

Remember Your faithful and let not Your Hand fall on us with force,

But, rather in Your Mercy lift us and place Your precepts in every heart. Amen”

(28 November 2009)

Ref.: Catechism of the Catholic Church • True Life In God - www.tlig.org, Euchalette, 06 November 2011, 32nd Sunday in Ordinary Time, Yr A.

Of Fools and Wise People

We Catholics cannot afford to while away our lifetime like those who have no superior ideals or no faith. We just cannot behave like those who get drowned in their daily activities, as if work, profit, and pleasure were the most important things in life.…

We Catholics should characterize ourselves as “expectant people” – people who have something very important to look forward to: our encounter with Jesus Christ, our Lord and Savior. He made a very important promise: “I shall come back to take you with me, that where I am, you also may be” (Jn 14:3). He also warned his disciples and us that he would come at a time we least expect. (See Mt 24:43 and 25:13.) Hence, we have to be watchful, in joyful expectation.

The Jews were supposed to be an “expectant people,” too. For centuries they had yearned for the coming of the Messiah. But when he finally came, few were ready to welcome him. The majority behaved like the unwise bridesmaids of today’s Gospel parable.

Thus the Chosen People missed its greatest chance in history – its appointment with the long-awaited Messiah. Their lamps lacked the oil of wisdom. Their actions were not in keeping with their faith and hope.

These are two qualities that we all should treasure. Our waiting for the Lord has got to be eager, wise, fruitful, motivated by a strong faith, and characterized by the abundance of good deeds. The more he seems to delay his coming, the more we should strive to be worthy of him, by behaving as “children of light,” and doing as much good as we can.

If such is our disposition, we will not mind waiting, just as we will not mind leaving everything aside to go with Jesus when he comes. Both “waiting for” and “going with” are two necessary stages which prepare us for the final one: being with Him for ever in the eternal wedding banquet of heaven.

Ref.: p.4, Euchalette, 06 November 2011, 32nd Sunday in Ordinary Time, Yr A.